Miss call สายสุดท้าย

เรื่องนี้เป็น Forward Mail ที่เคยได้รับจากเืพื่อนคนหนึ่ง
ไม่แน่ใจว่าเป็นเรื่องจริงหรือเปล่า
แต่ก็อยากให้ลองอ่านดูนะคะ


ผมก็เป็นเช่นเด็กวัยรุ่นทั่วๆไป เรียน เที่ยว นอน กิน
ดึกๆผมก็โทรคุยกับแฟนของผม
ซึ่งทั้งหมดเหล่านี้มันก็เป็นกิจวัตรประจำวันของผม
และผม ก็เชื่อว่าใครๆเขาก็ทำแบบนี้กัน
'จ้า ตัวเอง วันนี้กินข้าว รึยัง'

'กินกับอะไรบ้าง แล้วตอนกินตัวเองคิดถึงเค้ามั้ยเนี่ย'
'รู้มั้ยตัวเอง ถ้าเค้าเป็นผีเนี่ย เค้าอยากเป็นกระสือ ที่รักจะได้เห็นใจไง'

'ตัวเองวางก่อนดิ '
ประโยคต่างๆที่ผมได้คิดและคัดสรร เตรียมพร้อมมาต่างๆก่อนโทร
ผมยังคงใช้เวลาส่วนใหญ่ตอน ดึกไปกับการคุยโทรศัพท์
ระยะเวลาอันผมได้ใช้ไปในแต่ละครั้ง นั้นพอรู้สึกอีกทีก็ผ่านไปหลายชั่วโมงแล้ว
แต่ผมก็ไม่ชอบนะ หากใครจะมาว่าผมไร้สาระ
ก็ไม่เห็นหรอคนส่วนใหญ่เค้าก็ทำกัน
กิจวัตรอีกอย่างนึงของผม ก็คือ แม่ของผมมักชอบโทรหาผมทุกวัน
'ตอนนี้ลูกอยู่หอรึยัง'

'เย็นนี้กินข้าวอิ่มมั้ย'
'วันนี้เรียนเป็นยังไง บ้าง'

'อย่าไปเที่ยวที่ไหนไกลนะ'
โธ่!คำถามเดิมๆ ผมก็ตอบไปแบบเดิมๆ
แม่ผมก็ไม่เบื่อซักที ยังคงโทรหาผมเป็นประจำ
โชคดี!ที่ผมพยายามคุยตัดบท
ผมกับแม่น่ะ คุยกันไม่กี่นาทีก็วางแล้ว
ก็เพราะมันไม่มีอะไรจะคุยจะให้ผมทำยังไง จนกระทั่งวันนั้น....
'ตัวเองตอบเค้าได้รึยัง ว่ารักเค้ามั้ย'
'เร็วๆสิ เค้าก็บอกรักตัวเองไปแล้วนะ'


'แล้วยังจะใจร้ายไม่บอกรักเค้าอีกหรอ'
ติ๊ดๆ ติ๊ดๆ เสียงจากโทรศัพท์บอกผมว่ามีสายซ้อน
ผมมองไปที่หน้าจอมันขึ้นชื่อ ว่า 'Home'
'โธ่ แม่โทรมาทำไมตอนนี้เนี่ย กำลังเข้าด้ายเข้าเข็มเลย'
ผมตัดสินใจไม่รับสายแม่ผม ผมยังคงคุยกับสุดที่รัก ของผมต่อไป
เพราะผมรู้ว่าสิ่งที่แม่จะคุยกับผมก็คงเป็นประโยคเดิมๆ
และนั่นก็เป็นโอกาสสุดท้าย ที่ผมจะมีโอกาสฟังเสียงของแม่

.................................................................................................................

หลังจากนั้นไม่นาน ญาติของผมโทรมาแจ้งผมว่า
เมื่อคืนนี้ขโมยขึ้นบ้านของผมเืพื่อขโมยของ
แม่ของผมขัดขืน และได้ต่อสู้กับโจร จึงถูกโจรใช้มีดแทงเข้าที่ท้อง
แม่เสียชีวิตเพราะทนพิษบาดแผลไม่ไหว
ญาติของผม ยังเล่าอีกว่า...
ตอนไปพบศพแม่ของผม ในมือของแม่กำโทรศัพท์ไว้แน่น
และเบอร์โทรออกล่าสุดของแม่ผม
ไม่ใช่เบอร์ตำรวจหรือเรียกรถพยาบาล
แต่...แม่เลือกที่จะโทรหา 'ผม'
สิ่งสุดท้ายในชีวิตที่แม่ผมเลือกที่จะทำคือ
โทรศัพท์หาผมเพื่อฟังเสียงของผม
วินาทีนั้นน้ำตาของผมไหลอาบแก้ม
ผมพูดอะไรไม่ออก มือและตัวของผมสั่น
ในวันนั้นผมเลือกที่จะคุยกับแฟนขอฝผมดีกว่าที่จะคุยกับแม่ของผม
ผู้หญิงคนเดียวในโลก ที่คุยกับผมเป็นคนแรกในชีวิต
ผู้หญิงคนเดียวในโลก ที่ผมสามารถที่จะคุยกับเธอได้ทุกเวลา
โดยที่ผมไม่ต้องเตรียมบทพูดใดๆ
ไม่ต้องกังวลว่าเธอจะประทับใจหรือไม่
ไม่ ต้องมีมุขตลกขำขัน ไม่ต้องมีคำหวานใดๆ
ผู้หญิงคนเดียวในโลกที่โทรมาหาผมเพียง แค่ฟังผมพูดประโยคเดิมๆ
ผู้หญิงคนเดียวในโลกที่ไม่ว่าโทรศัพท์เธอจะโป รโมชั่นแพงแค่ไหน ก็ยังโทรหาผม
'และผู้หญิงคนเดียวในโลกที่เลือกคุยกับผม ในวินาทีสุดท้ายในชีวิต'
บางครั้งประโยคที่ว่า 'ไม่มีคำว่าสาย หากเราคิดที่จะแก้ตัว'
มันก็ไม่เป็นความจริง
'เพราะบางปรากฏการณ์ในโลกเกิดขึ้นได้แค่ครั้งเดียว'
อาจเป็นเพราะเวรกรรมของผม
หลังจากนั้นไม่นาน แฟนผมที่ผมใช้เวลาคุยกับเธอวันละหลายๆชั่วโมง เธอก็ทิ้งผมไป
วันนี้ผมเริ่มเข้าใจชีวิตมากขึ้น
'เราจะรู้ว่าสิ่งใดสำคัญ ก็ต่อเมื่อเราได้เสียมันไปแล้ว'
ทุกวันนี้ผมนั่งมองโทรศัพท์
รอที่จะตอบคำถามเดิมๆ ให้ผู้หญิงคนหนึ่งฟัง
แต่...ผู้หญิงคนนั้นคงไม่มีอีกแล้ว



ที่มา : Forward Mail